Uzun bir aradan sonra sonunda bloğa dönebildim sevgili okurlarım.
Daha önceki yazılarımda da bahsetmiştim hamileydim. 10 nisan'da izine ayrıldım ve yoğun bir iş temposundan çıkıp bebek hazırlıklarına başladım evdir, bebek eşyalarıdır derken 8 mayıs sabahı 10.32 itibariyle bebeğimi kucağıma aldım. O ilk andan bahsetmek istiyorum o sabah neler yaşadığımdan.
7 mayıs günü saatleri tek tek sayarak ilerledi gün dakikaları hissederek yaşadım ve her şeyin hazır olup tek eksik kızım olduğu için evde yatarak, hafif stres yaparak, heyecanın tavan yaptığı bir gündü.
Eşim tabi işte her saat başı kaç saat kaldığını birbirimize msj atıyoruz. Ondaki baba olacağının mutluluğu bende annelik mutluluğu ama heyecandan duygusal patlamanın üstün geldiği duygu silsilesine karışmış durumda.
Gündüzü bitirmiştim ama hava kararınca daha bir başka havaya büründüm tabi.
Herkesin arayıp yarın kavuşuyorsun kızına konuşmalarıyla midemde tuhaf kasılmalar baş gösterdi. Genelde heyecanlandığımda mideme vurur da. Derken gece uykusuz bir şekilde tıkır tıkır ilerledi. Sabaha karşı hafif bir şekilde dalmışım ama telefonun alarmı çaldığında hiç uyumamış bir şekilde ayağa fırladım ve KIZIM GELİYOR, kızıma kavuşmaya, onu kucağıma almaya gidiyorum dedim. Hazırlandık çantamızı alıp evden çıktık. Sezeryan olmak zorundaydım çünkü kızım kafasını aşağı çevirmediği için mecburduk. Hastane eşim,annem,babam,ablam ve kızı Defne gittik.
8'de hastanede olmamız gerekiyordu. Hastanede gergin bir şekilde beklemeye başladık ve beni hazırlamaları için içeri aldılar. O an heyecanım çok fazlaydı ama ilginç bir şekilde sakindim. Saat 9,30 gibi ameliyathaneye alındım. Ve doktorların beni sevgiyle karşılamasıyla artık o anı yaşamak istiyorum dedim. Belden iğneyi olduktan sonra hızlı bir süreç başladı. Saat 10'u geçiyordu saat çok hızlı ilerliyordu. Doktorumun Merve kızını alıyorum demesiyle bir ses duydum ki asla ama asla unutamayacağım o anı yaşadım. Kızımın sesiydi. O an 9 ay karnımda taşıdığım kızımın sesiydi. Hemşireler hemen silip,sardılar ve o ağlayan bebeğimi yanağıma getirdiler. İşte o an tüm dünya yansa umrumda değildi. O ilk görüş ilk dokunuş yanağımda bir pamuk hissi...
Yanağıma değdiğinde susunca akan gözyaşlarım hıçkırığa boğuldu. Ve kızımı hazırlamak için bebek odasına götürdüler. Benim odaya çıkmam yarım saati bulmuştu. Kızımı giydirip getirdikler anlar unutulmazdı.
2 gece hastaneden sonra evimize kavuşmuştuk.
Ve artık 3 kişilik çekirdek aile olmuştuk.
Derken günler o kadar hızlı geçti ki 8 aylık ev hayatım dün işe tekrar başlamamla son buldu ve kızım 7.ayını dolduracak haftaya.
Derin'ime annem bakıyor artık. Onu şu iki günde nasıl özlediğimi anlatamam.
Annelik çok başka bir şeymiş Allahım o anları herkese yaşatsın dileğimle...
Okuduğunuz için teşekkür ederim, yorumlarınızı bekliyorum...
